پيام
+
[تلگرام]
#قبل_از_برنامه_ريزي
مهم تر از برنامه ريزي کردن، پايبندي و عمل به اون برنامه است.
معتقدم بسياري از ما انسان ها مخصوصا محصل ها و اهل علم، برنامه هاي خوبي براي خودمون داريم اما مشکلمون اينه که پايبند نيستم و مقاومت نميکنيم.
پس بر خلاف نظر بسياري از کارشناسان محترم، نظرم اينه که گام اول، برنامه ريزي نيست. بلکه اينه که ياد بگيريم چطور پاي حرفمون بايستيم و زير برنامه هامون نزنيم.
بذارين از تجربه خودم براتون بگم:
من فقط در صورتي پاي برنامه هام ميايستم که سه تا چيز داشته باشه:
يکي اينکه به اون چيزي که واسش برنامه دارم، احساس نياز و فقر کنم. يني ارزشش داشته باشه و اگر نرم دنبالش، احساس بيچارگي کنم.
دوم هم اين که بتونم آثارش را ببينم و مجبور نباشم وعده هاي الکي و دور و دراز به خودم بدم. من بايد آثار برنامه و کارم را ببينم. حتي به صورت کوتاه مدت. وگرنه نميتونم خودمو براي مراحل بعدش متقاعد کنم.
سوم هم اينکه با کساني بپرم که در اون هدف با هم مشترک باشيم و اهل ياس و ناميدي و دلسردي نباشند. نميتونم با آدماي کوچيک بپرم و اهداف بزرگ داشته باشم. يه تجديد نظر و رفرش روي اطرافيانم و محيطم ميکنم که بتونم قشنگ تو جوش باشم و حالا حالاها سرد نشم.
بعد از همه اين چيزا، بايد يادم باشه که همه زندگيم را وقف «يک» هدف نکنم. دنياست ديگه! ممکنه نشه. من حوصله باختن همه چيزمو ندارم. پس دو سه تا هدف هم عرض و بي ربط انتخاب مبکنم که لااقل به يکي دو تاش برسم و زندگيم هم يه تنوع باحال داشته باشه.
ضمن اينکه هميشه يادتون باشه که: تا هفت ساعت خواب راحت و سه وعده غذاي تپل و يه ربع پياده روي تند در روند روزمره نداشته باشيم، کلافه ايم و حوصله چيزي نداريم. پس وقت غذا و خواب و پياده روي را از کل شبانه روز کم ميکنم و بقيش ميچسبم به زندگيم و اهدافم.
اينا اون چيزيه که بنظرم چندان بهش دقت نميکنيم اما توقع داريم همه چيز با برنامه و آنتايم سپري بشه.
دلنوشته هاي يک طلبه
@Mohamadrezahadadpour
من.تو.خدا
95/12/9
